اســوه‌ای از جــهاد و پایداری(خلاصه‌ای از زندگی نامه پروانه شمع ولایت ، شهــید رامین ماهــر)
با ورودش به جمع رزمندگان جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی(حزب الله شاهین شهر) بیش از پیش توان خود را بکار گرفت و در راستای نهادینه کردن آرمان‌های امام و انقلاب با کوششی خستگی ناپذیر ، شبانه روز در واحدهای آموزش،فرهنگی و سیاسی جبهه فرهنگی حضوری فعال و پر تلاش داشته و از فعالین عرصه فرهنگی و سیاسی شهر و دانشگاه (پیام نور نجف آباد) به حساب می آمدند. ایشان با روحیه‌ای جهادی در مقابله با هجمه ی نرم دشمن با تمام وجودش تلاش می کرد و به معنای حقیقی کلمه خستگی را خسته کرده و همیشه می گفت: «کار برای خدا که خستگی ندارد ...».
او مدافعی بصیر و هوشیار از حریم امامت و ولایت بود و با بصیرتی نافذ و عمار گونه صحنه‌های شک و تردید را از میان برداشته و روشنگری و یقین به ارمغان می آورد؛ در عشق یوسف زهرا (ع) می سوخت و آرزو داشت سربازی کوچک برای مولایش باشد و برای تحقق ظهورش از هیچ کوششی فروگذار نمی کرد .
وی در ۱۳ خرداد ماه سال ۹۰ در حالی که به قصد تجدید بیعت با نائب برحق امامش و حضور در مراسم سالروز عروج امام عاشقان خمینی کبیر( ره) عازم مرقد آن بزرگ مرد تاریخ بود به هنگام عبور از خیابان تصادف کرد و دچار مرگ مغزی گردید؛ در حالی که مدتی پیش از آن به پدرش گفته بود : اگر اتفاقی برایم افتاد اعضای بدنم را اهدا کنید! خانواده بزرگوارش نیز به وصیت او عمل کردند اما این فدایی ولایت در حین عمل اهدای عضو در ۱۶ خرداد ماه و همزمان با سالروز شهادت امام هادی (ع) پرکشید و آسمانی شد...؛ او در آخرین دیدارش گفته بود: «میروم پیش امام و شهدا ؛ می روم تا با امامم بیعت کنم... » .
وی چند روز قبل از عروجش وصیت نامه‌ای سراسر معرفت به یادگار گذاشته است که حکایت از روح عظیم ، بصیرت و فهم عمیقش دارد .
فرازهایی از وصیت نامه فدائی ولایت، شهید رامین ماهــر
بسم رب الشهداء والصدیقین
وصیت می کنم که همیشه پیرو خط امام و رهبری باشید و ذره‌ای نه از آن جلوتر و نه عقب تر حرکت کنید البته این برادر کوچکتان ناقابل تر از آن است که بخواهد برای شما عزیزان و مردم عزیز قلم فرسایی کند اما چه کنم که حرف‌های دلم تمامی ندارد و این برگه‌های کاغذ یارای من در جمله‌هایم نیستند .
دوستان من ؛ بدانید که امام زمان (عج) در بین ما حضور دارند اما ما به خاطر گناهانمان ظهور ایشان را به عقب می اندازیم ؛ و حال باید قدر نعمت‌های ولایت فقیه را بدانیم که چگونه ما را در روزها و سال هایی که چشممان به دیدار یوسف فاطمه (س) منوّر نشده است راهنمایی و رهبری می فرمایند .قدر این نعمت را بدانید و آن را رایگان از کف ندهید؛ ما آدمها معمولاً قدر نعمت را زمانی می فهمیم که آن را بعد از مدتی مدید که راحت در بین دو دستانمان بوده و حال از دست داده ایم . نعمت امامت و ولایت کم نعمتی نیست که بخواهیم از آن چشم بپوشیم و آن قدر غفلت می خواهد و آن قدر ناسپاسی لازم است که آن را از دست دهیم.
برادران و خواهران من زمانی که شما این وصیت نامه را می خوانید من در بین شما نیستم و به دیدار معبود خود شتافته‌ام و نالانم که چگونه او را ملاقات کنم با کوهی مملو از گناه و قدر ناشناسی .
میخواستم سربازی کوچک و خاک پای، برای امامم صاحب العصر و زمان (عج) باشم که نمی دانم بوده‌ام یاخیر ؟ اما در هر حال به فضل و رحمت پروردگارم امید وافر دارم و بدان مغتنمم .
پدر و مادرم،مرا به خاطر گناهان و خطاها و غفلت هایی که سهواً یا عمداً از من سر زده است عفو کنید؛ مرا عفوکنید و بر سر مزارم گریه نکنید؛ دعا کنید که با شهدا محشور شوم و خود خداوند جان بهای من شود .(ان شاء الله )
رامین ماهر ۱۱ خرداد ۱۳۹۰/ساعت ۰:۰۵ بامداد
«شهید»
کسی است که یک روح بزرگ دارد؛ روحی که هدف مقدس دارد. کسی است که در راه
عقیده کشته شده است. کسی است که برای خودش کار نکرده است. کسی است که در
راه حق و حقیقت و فضیلت قدم برداشته است.
مثل شهید، مثل شمع است که
خدمتش از نوع سوخته شدن و فانی شدن و پرتو افکندن است. تا دیگران در این
پرتو که به بهای نیستی او تمام شده، بنشینند و آسایش بیابند و کار خویش را
انجام دهند. آری، شهدا شمع محفل بشریتند. سوختند و محفل بشریت را روشن
کردند.
شهادت، قداست خود را از این جا کسب می کند که فدا کردن آگاهانه تمام هستی خود است در راه هدف مقدس.
شهادت
دو رکن دارد: یکى این که در راه خدا و فى سبیل الله و هدف، مقدس باشد و
انسان بخواهد جان خود را فداى هدف نماید. دیگر این که آگاهانه صورت گرفته
باشد. شهادت به حکم این که عملى آگاهانه و اختیارى است و در راه هدفى مقدّس
است و از هر گونه انگیزهى خودگرایانه منزّه و مبراست، تحسینانگیز و
افتخارآمیز است و عملى قهرمانانه تلقّى مىشود.
امام علی (ع) می فرمایند:هر کس از شما در بستر خویش بمیرد، در حالی که خداوند و همچنین پیامبر و خاندانش را، آن چنان که شایسته است شناخته باشد، شهید از دنیا رفته و اجر او بر خدا است.
و چه زیبا و حکیمانه فرمودند امام العارفین حضرت علی (ع) که:
إِنَّ الجِهادَ بابٌ مِن أَبوابِ الجَنَّةِ فَتَحَهُ اللّهُ لِخاصَّةِ أَولیائِهِ
«همانا جهاد در راه خدا،دری از درهای بهشت است،که خدا آن را به روی دوستان مخصوص خود گشوده است.» نهج البلاغه، خطبه۲۷
براستی که او انسانی با تقوا و مجاهدی خستگی ناپذیر بود که الگویی شایسته و والا برای ماست.
نویسنده: آقای هادی رحمانی